"Binnen
enkele dagen vertrok Maria met spoed naar het bergland, naar een stad
van Juda. Ze ging naar het huis van Zacharias en begroette Elisabet.
Met dat Elisabet de begroeting van Maria hoorde, sprong het kind op in
haar schoot. Elisabet werd vervuld van heilige geest. Ze schreeuwde
het uit en riep: 'Gezegend ben jij onder de vrouwen en gezegend
is de vrucht van je schoot. Waar heb ik het aan te danken dat de
moeder van mijn Heer tot mij komt? Op het moment dat je groet
mij in de oren klonk, sprong het kind van blijdschap op in schoot.
Gelukkige vrouw, die gelooft! Wat haar namens de Heer is gezegd, zal
in vervulling gaan.'
Daarop zei
Maria:
'Met heel mijn hart roem ik de Heer,
met al mijn adem juich ik om God, mijn redder.'"
(Lucas. 1, 39-47)
Op
het hoogtepunt van de oogstmaand viert de kerkelijke liturgie het
feest van Maria ten hemel opgenomen. Gaat het om een historisch feit?
Zogoed als zeker niet. Wat moeten we er dan eigenlijk mee, vandaag de
dag?
Ik denk dat we het
verhaal daarover moeten lezen als een bijzondere hulde aan een
bijzondere vrouw, en meer specifiek nog aan de moeder in Maria.
Hebt u al gemerkt dat elk jaar opnieuw op 15 augustus hetzelfde
evangelie wordt gelezen? Het 'Magnificat'. Als we het woord
'Magnificat' horen, hebben we meestal een algemeen beeld voor ogen van
een loflied op de almacht van God, die o.a. de machtigen van hun troon
stoot. Maar dan zien we in feite over het hoofd dat het in de eerste
plaats om twee zwangere vrouwen gaat en dat juist die zwangerschap en
dat moederschap hun leven zo fundamenteel beďnvloeden. Of staan we er
vandaag toch even bij stil omdat deze dag de naamdag is van zovele
moeders, niet alleen hier, maar over de hele wereld? Een soort
christelijke moederdag dus.
Als we het feest in
dat licht bekijken, is het voor ons, zeker voor de moeders onder ons,
niet moeilijk ons het tafereeltje voor te stellen van de uitbundige
begroeting van Maria en Elisabet. Beiden in wat we noemen 'blijde
verwachting'.
Hoe waren we zelf bij
onze eerste zwangerschap: blij, vertederd bij zulk een wonder en zo
fier als een gieter op 'ons buikje'. Ik denk dat Maria en Elisabet op
dat punt niet zoveel verschilden van andere moeders. Als we kijken
naar klasreünies van jonge vrouwen die een paar jaren gehuwd zijn,
waar wordt er dan het eerst en het meest over gesproken? Over
zwangerschappen, geboortes en babyperikelen. En hoe moeilijk sommige
zwangerschappen of geboorten ook mogen verlopen zijn, toch wordt er
met blijdschap over verteld.
Dat Maria en in feite
ook Elisabet hun vreugde uitzingen in het Magnificat, is dan ook niet
zo verwonderlijk. Elisabet had jarenlang uitgekeken naar de komst van
een kind en waarschijnlijk had ze zich vol droefheid neergelegd bij
het feit dat ze kinderloos zou blijven. Is het dan zo verwonderlijk
dat ze dolblij is met toch nog de komst van een zoon en dat ze God
daar jubelend voor dankt?
En Maria? Een gewoon
jong, joods meisje, dat moeder wordt van de lang verwachte Messias.
Zou niet elke vrouw dit als iets 'heel speciaals' ervaren? Voelt
tenslotte niet elke vrouw die leven voelt en draagt, dit als een
wonder?
Dat Maria's loflied
er een is op God is toch niet zo bizar. Al eeuwen keken de Joden uit
naar de komst van de Messias. Maar dat hij zou geboren worden zoals
elk ander kind, en dan nog uit een jong meisje, zonder aanzien of
rijkdom, zo stelden de Joden het zich niet voor, en Maria ook niet.
Daarbij wordt haar zelfs nog gevraagd of ze wel de moeder van de
Messias wil worden. Geef toe dat dit niet een alledaags fait divers
is.
Maria en Elisabet,
twee vrouwen die zich wel heel begenadigd voelen door God. Later in de
evangelies horen we van beide vrouwen niet veel meer. Van Elisabet al
helemaal niet meer, van Maria maar een enkele keren. Toch zullen ze
beiden in het leven van hun zonen een belangrijke rol gespeeld hebben.
Zoals elke moeder trouwens.
Hierbij heb ik me wel
eens afgevraagd of in de loop van de geschiedenis, in verhalen en
legenden bijvoorbeeld, Maria's moederschap soms niet wat al te
idyllisch is voorgesteld. Het was toch allemaal niet vol rozengeur en
maneschijn. Ze was op het moment van het bezoek aan haar nicht in
feite een ongehuwde moeder. Pas nadat ze van Elisabet terugkwam in
Nazareth, nam haar verloofde Jozef haar bij zich in huis. Naar Egypte
vluchten met een pasgeboren baby zal bepaald ook niet een lachertje
geweest zijn. Als Jezus twaalf jaar was, hebben zijn ouders drie dagen
lang naar hem moeten zoeken. Dagen die voor hen jaren moeten hebben
geleken. En later, als ze haar zoon veroordeeld ziet, zijn lichaam
kapot gegeseld en doodbloedend op het kruis. Gods zoon, jawel, maar
ook haar kind. Zoveel pijn, zoveel verdriet.
En toch is Maria er
op zulke momenten telkens weer. Haar leven is met dat van haar zoon
verbonden vanaf het allereerste begin tot het laatste moment; bij zijn
eerste lachje, bij zijn eerste stapjes, later bij het feestvieren op
de bruiloft van Kana, maar ook onder het kruis. In goede en kwade
dagen, in vreugde en verdriet, en dat alles zonder veel tamtam.
In feite geldt dit
voor elke moeder. Daarin herkennen wij ons. Moederschap is een
levenslang engagement aangaan van zorgen voor, van loslaten en er toch
telkens weer zijn. Zo was het ook voor Maria.
Kiezen voor
moederschap is ja zeggen tegen het leven, en dat is altijd een sprong
in het onbekende, met licht- en schaduwkanten. En de schaduwzijde van
de liefde is nu eenmaal verdriet. Het ene kan niet zonder het andere.
Moederschap brengt naast vreugde ook pijn en verdriet met zich mee.
Maar dat betekent niet dat het niet de moeite waard is.
Gerda Van Hecke-Huys
Schilde
Suggesties van voorbeden
Rekenend op de voorspraak van
Maria, Jezus’ moeder, bidden we vol vertrouwen tot God.
- Om het geloof van Maria.
Dat wij op onze beurt Gods woord beluisteren, het in ons hart overwegen en er
blijven naar leven.
- Om de eenvoud van Maria.
Dat we niet hoogmoedig zouden neerzien op elkaar, maar iedereen hoogachten en
elkaars geluk ter harte nemen.
- Om de dienstbaarheid van
Maria.
Dat we onze ogen openen voor de nood van anderen, dat ons hart meetrilt met
andermans lijden en verdriet, dat we helpen waar we kunnen.
- Voor alle moeders, voor hen
die vandaag hun naamfeest vieren.
Dat ze bij Maria, hun patrones, inspiratie vinden om gelovig en liefdevol te
leven, en ook troost in moeilijke dagen.
- Voor onze dierbare
overledenen.
Dat zij allen met Maria de vreugde van Gods nabijheid mogen genieten.
Preek
van de week