Preek van de week

 

kalender

 

 

Voorbereid op het onverwachte
12 augustus, 19de zondag (Wijsh.18:6-9; Hebr., 11:1-2,S-19; Lc., 12:35-48)


"
Dan moeten juist jullie voorbereid zijn, want de Mensenzoon komt op een uur waarop je het niet verwacht." (Lucas, 12:40)


"Gedraag je als mensen die wachten." Die zin uit het evangelie dat vandaag wordt gelezen klinkt niet sympathiek. Want we hebben een hekel aan wachten. Wachten op een trein of een vliegtuig dat veel vertraging heeft. Wachten in de file of bij de dokter of de tandarts of aan de kassa in de GB. Dat lijkt allemaal tijdverspilling.

Al dat soort wachten begrijpen we. We maken het mee. Maar wie van ons wacht er nu op de komst van God? En daar gaat het over in dit evangelie. Er staat dat we moeten voorbereid zijn, waakzaam, zoals het dienstpersoneel dat wacht op de thuiskomst van de heer des huizes. Ze weten niet wanneer. Hij kan onverwacht komen. Zelfs midden in de nacht.

Er was in Italië, in de dertiende eeuw, een steenrijke jongeman die met veel zwier en vertier door het leven ging. Hij had een afschuw van melaatsen. Op een dag staat hij plots bij een kruispunt oog in oog met zo'n gruwelijk verminkte mens. Franciscus van Asisi wou omkeren. Maar hij voelde zich plots overmeesterd. Hij voelde dat God hem hierheen had geleid. Zijn afschuw en walging overwinnend omhelst hij plots die afzichtelijke melaatse met Italiaanse innigheid. Hij gaat naar het hospitaal van de melaatsen en wast er eigenhandig de etter uit hun wonden. Geheel onverwacht was God in het leven gekomen van Franciscus.
Op een zelfde onverwachte wijze kwam hij in het leven van Jan Vermeire. Die andere, moderne poverello. Jan Vermeire was op een dag in zijn villa in de Ardennen bezig met zijn paarden te verzorgen. Plots komt er een boer een praatje slaan in de stal. En hij zegt: "Een mens kan zich veel moeite geven om weinig." Dat ene zinnetje sloeg bij Jan Vermeire in als de bliksem. Hij voelde plots het waardeloze van zijn rijkdom en van al zijn moeite. God sprak hem aan door deze eenvoudige arme boer. Jan Vermeire begon een totaal ander leven ten dienste van de armen.

Ik stel me voor welke indruk Jezus van Nazareth moet gemaakt hebben op de mensen in zijn omgeving. Hoe ze geraakt werden door een woord, een gebaar, een houding van hem. Hoe ze hebben ervaren dat God zelf sprak en handelde door hem. Zo geheel onverwacht werd de timmerman uit Nazareth iemand die Gods Liefde liet zien en daardoor onweerstaanbaar mensen aantrok en hen binnenste buiten keerde.

Onlangs stierf een oude man van diep in de tachtig. Na een ziekbed van vele maanden. Hij was altijd moeilijk geweest. Een brombeer. Iemand met een harde schors. Maar die namiddag, toen zijn vrouwen kinderen bij hem waren omdat het naar het einde ging, ontwaakte hij plots uit een diepe coma. En toen lachte hij plots naar zijn vrouw. Een gelukzalige, stralende glimlach. Zo had men hem nog nooit gezien! Zo is hij overleden. En die laatste lieve lach vervulde zijn vrouwen kinderen met een intens geluk. "Hij werd plots als een engel", zei zijn vrouw. Ja... zo is een engel. Iemand die iets van God laat doorschemeren.

Er zijn genadevolie momenten in het dagelijkse leven. Een Amerikaanse predikante, Renata Weems, schrijft: "Als God tot mij spreekt kan hij dat enkel doen temidden van de potten en pannen, de wasmachine of de drukte van het werk. Want een ander leven heb ik niet."
Potten en pannen wijzen naar de nooit aflatende zorg van een moeder voor haar gezin. Zij maakt daardoor Gods voorzienigheid tastbaar. Maar ook als ze spreekt tot haar kinderen over de vele lege potten en pannen bij mensen die honger lijden. Dan spreekt ze over de verantwoordelijkheid die God in onze handen legt.

God kan in ons leven komen. Door een onverwachte ontmoeting zoals Franciscus en Jan Vermeire hebben ervaren. In de glimlach van een stervende vader. In de zorgende goedheid van een moeder. In de inzet tegen de honger en het onrecht. In, bijvoorbeeld, de uitzinnige woede tegen het africhten van kinderen tot kindsoldaten in Oeganda en Congo. Kinderen worden tot monsters gemaakt. Of in het onnoemelijk lijden van een vrouw die moe getergd en gekleineerd toch niet verbitterd wordt en nog kan liefhebben.

Maar God kan ook ons hart raken in een fascinerende zonsondergang aan zee. In de speelse blijheid van een kind. In het wonderlijk geluk van geliefden.

God komt. Als we waakzaam zijn. Als we leven met een open hart. Als we kijken en luisteren met een ontvankelijk hart. Bereid, om God op ons toe te laten komen.

Rob Moens o.p., Genk