Dit is het teken voor u: u zult een kind vinden dat in doeken is gewikkeld
en in een voederbak ligt.
 - Maria bewaarde dit alles in haar hart en dacht erover na." (Lucas, 2:12,19)

Nieuwjaar, de dag bij uitstek om elkaar het goede toe te wensen. Een dag van vieren, meestal in een kring van warme genegenheid.
Maar wat valt er eigenlijk te vieren? Dat we bovenaan onze brieven het jaartal 2001 schrijven? Dat we een nieuwe agenda openen? Op zich zijn dat heel neutrale dingen. Maar een bladzijde mogen omdraaien, en zeker als we een heel jaar mogen omdraaien, heeft een symbolische betekenis. Een moment om even stil bij te worden. Om vooruit te kijken, en te beseffen dat we niets anders kunnen dan... wensen.

Via de jaaroverzichten op televisie, in kranten en tijdschriften hebben we kunnen terugblikken op het jaar dat achter ons ligt. Geef toe: het was lang niet altijd bemoedigend. Zoiets werpt niet alleen een schaduw op al onze goede bedoelingen; die jaaroverzichten vormen vooral een uitnodiging tot bezinning, tot verstilling. Vooruitblikkend beseffen we dat we niet vooruit kunnen kijken. Je weet niet wat het komende jaar brengt. Onvoorziene gebeurtenissen kunnen - zoals al zo vaak is gebleken - hoopvolle verwachtingen doorkruisen. Op een dag als deze worden we geconfronteerd met onze broosheid, onze onmacht. Als het over de wezenlijke dingen van het komende jaar gaat, kunnen we alleen maar 'wensen', elkaar van harte toewensen: een goede gezondheid, werk waaraan je deugd beleeft, fijne ontmoetingen, relaties waarin je je gedragen weet. Zaken die ons bestaan zinvol en de moeite waard maken... we kunnen ze alleen maar wensen
Stilletjes fluisteren we elkaar in het oor dat we hopen dat er ons in het komende jaar niets ergs zal overkomen, dat we gespaard blijven van verlies, van ontgoocheling. De schaduwzijde van het leven maakt ons stiller. Ofschoon we beseffen dat die erbij hoort. Wellicht mogen we elkaar dit toewensen: dat we gaandeweg het leven leren aanvaarden en beamen, met de paradoxen die het behelst; dat we iets leren van de eenvoud van Maria, die zoveel bewaarde in haar hart.

Het is zinvol op nieuwjaarsdag eucharistie te vieren. Niet in een sfeer van jubelende euforie, alsof er niets aan de hand is. Integendeel, in het duidelijke besef van zoveel onmenselijkheid belijden we ons vertrouwen in die Geest van Jezus die mensen beweegt tot vergeving, tot elkaar bij de hand houden. Het treft me ieder keer opnieuw als mensen zeggen dat ze het leven wel aankunnen zolang het maar gedeeld wordt, dat ze hoop en moed putten uit bevestiging en waardering door anderen, uit de erkenning van fouten en de vergeving daarvan.

Menselijk gesproken is dat de maximale hulp die wij elkaar kunnen bieden en van elkaar kunnen ontvangen. Maar vanuit het oogpunt van het geloof is er een 'meer'. Mensen die elkaars leven delen, elkaar steunen en bemoedigen, weerspiegelen iets van het Rijk Gods dat onder ons reeds begonnen is.

Misschien vindt u dat ik hier te grote woorden gebruik als ik zeg dat er iets weerspiegeld wordt van het Rijk Gods in kleine dingen, voor velen doodgewone vormen van elkaar nabij-zijn
Dat hebben destijds die herders wellicht ook gedacht. Het woordgebruik van de engelen die hun verschenen waren, was ook niet mis: "Heden is u een Redder geboren. Eer aan God in den hoge en vrede op aarde aan de mensen die Hij liefheeft". En toen ze gingen kijken wat er van aan was, "vonden zij Maria en Jozef en het pasgeboren kind in de kribbe". Geen nuchter mensenoog zag het verband tussen dat onooglijk kind en God die de wereld zou redden. De herders zagen het wel. En wat zij gehoord en gezien hadden maakten zij bekend. Niet zoals de engelen met bazuingeschal en superlatieven, maar simpelweg bekend maken, ingetogen en vol schroom.

Allen die die eenvoudige herderswoorden hoorden, keken verwonderd op. Want het was ongehoord dat het kind in de kribbe een teken zou zijn van Gods redding. Alleen Maria had het door. Zij bewaarde de woorden in haar hart en overwoog ze bij zichzelf. Dat kleine zinnetje plaatst haar in het centrum van het  evangelie dat vandaag wordt gelezen. Zij is de eerste die het goede nieuws over Jezus echt ter harte nam.

Wellicht doen wij er goed aan om bij gelegenheid van de jaarwisseling het waardevolle uit het voorbije jaar te bewaren in ons hart, en bij onszelf te overwegen hoe wij, zo goed mogelijk voorbereid, het komende jaar kunnen aanvatten. Net als de herders zijn ook wij gezonden om voor elkaar, in woord en daad, verkondigers te zijn van het goede nieuws. Dan mogen wij hopen dat er ook voor ons redenen zullen zijn om God te verheerlijken en zijn lof te zingen.

Marc Christiaens o.p. (Schilde)